လာမယ့္ ဇြန္လ ၂၀-၂၁ ရက္ ရန္ကုန္မွာ က်င္းပမယ့္
“ျမန္မာ့ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈသစ္ ထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲ ၂၀၁၂ (New Myanmar
Investment Summit 2012)” မတိုင္မီ စီးပြားေရးႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး
၀န္ႀကီး ဦး၀င္းျမင့္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ
လာေရာက္စံုစမ္းမႈမ်ား ရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ထင္သေလာက္
ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ မလုပ္ၾကဘူး၊ “က်ေနာ္တို႔ လြဲေနတာေတြ ေတာ႔ရွိေနၿပီ။
ဟန္ေရးျပေနလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ အႏွစ္သာရရွိရွိလုပ္မွ ရမယ္” လို႔
ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒါဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္အစိုးရရဲ့ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မလုံေလာက္ေသးေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာက်ပ္ ေငြလဲႏႈန္းစနစ္ ျပဳျပင္တာ၊ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒ၊ အလုပ္သမားဥပေဒ ေရးဆြဲျပဌာန္းတာဟာ ဩဘာေပးစရာေတြပါ။ ဒါေတြေလာက္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေငြအလုံးအရင္းနဲ႔ ထုတ္ေခ်းမယ့္ သူေတြဆီက ယံုၾကည္မႈ ခ်က္ခ်င္းႀကီးရဖို႔ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ လတ္တေလာရလဒ္ေတြက သက္ေသျပေနပါၿပီ။
သမၼတရဲ့ စီးပြားေရးအႀကံေပး႐ုံးနဲ႔ နီးစပ္သူေတြအဆိုအရ ႏိုင္ငံျခားအရန္ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈ ဘီလီယံ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ (တနည္း ႏိုင္ငံသားတဦး ေဒၚလာ ၁၃၀ စီ ပိုင္တဲ့) ျမန္မာအစိုးရဟာ ကမာၻ႔ဘဏ္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေငြေၾကးရံပံုေငြ အဖြဲ႔ (IMF) နဲ႔ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္ (ADB) တို႔လို ေငြေခ်းမယ့္သူေတြရယ္၊ တျခားႏိုင္ငံျခား အစိုးရေတြဆီက အကူအညီေတြရယ္နဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ အေရးေပၚလိုအပ္ေနတဲ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ ေရ၊ မီး၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး အစရွိတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ဦးစားေပး လ်ာထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ျမင္သာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အမ်ားစုကို လႊတ္ေပးတာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) အမတ္ေတြကို လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္ခြင့္ျပဳတာ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ အပစ္ရပ္ေရး စကားေျပာတာေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကးအဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ ဩဇာရွိတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပသမဂၢတို႔က ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔ေရးေတြကို (အကန္႔အသတ္နဲ႔) ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေငြေခ်းဖို႔ဆုံးျဖတ္ေရးဟာ တျခားအခ်က္ေတြေပၚလည္း မူတည္ပါေသးတယ္။ ADB ကေတာ့ ထုတ္လုပ္ေရးက႑ ျမင့္တက္လာၿပီး ေစ်းကြက္ထဲမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈတိုးလာဖို႔၊ ေငြေဖာင္းပြမႈကို ကာကြယ္ဖို႔၊ အစိုးရအသုံးစရိတ္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာ သုံးစြဲဖို႔၊ မလိုအပ္ဘဲ အေႂကြးထပ္မတင္ဖို႔ကို အာ႐ံုစိုက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ား တည္ေဆာက္ေရး၊ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ထုတ္လုပ္ေရးတို႔မွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အႀကီးအက်ယ္လိုေနေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အမ်ားစုဟာ စြမ္းအင္၊ ေရနံနဲ႔ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ တူးေဖာ္ေရး၊ သယံဇာတ တူးေဖာ္ေရးေတြမွာသာမ်ားၿပီး အစိုးရဘဏ္ေတြက ထုတ္ေခ်းတာေတြကလည္း အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ အႀကီးစားစီမံကိန္းေတြ၊ ျပည္တြင္း အလတ္စားနဲ႔ အေသးစား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္နဲ႔ သယံဇာတ တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ကန္ထ႐ိုက္လုပ္တဲ့ ပုဂၢလိကေတြကိုသာ ေငြအမ်ားစု ထုတ္ေခ်းခဲ့ပါတယ္။
ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီေတြ ဦးစီးတဲ့စီမံကိန္းေတြဟာ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ နည္းပညာ လႊဲေျပာင္းမႈ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းေဖာက္လုပ္ေရး၊ တ႐ုတ္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလို ကိစၥရပ္မ်ားကိုေတာ့ ျမန္မာ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ခ႐ိုနီေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီကန္ထ႐ိုက္ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ကို ႏိုင္ငံေတာ္က က်ခံရပါတယ္။ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာဆို စီမံကိန္းကို စစ္တပ္က လံုၿခဳံေရးပါ ေပးရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပါရဂူဘြဲ႔ယူ က်မ္း မၾကာေသးခင္ကတင္ ေရးၿပီးသြားသူ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိရွိလုပ္ရမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ့ တစိတ္တပိုင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက ျပႆနာလည္း မဟုတ္၊ အေျဖလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
“အေရးအႀကီးဆုံး ျပႆနာတခုက (ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ) ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အသုံးျပဳထည့္ဝင္မယ့္ အရင္းအႏွီးနဲ႔ စုေဆာင္းေငြေတြကို လမ္းညြန္ရာမွာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးစနစ္ဟာ အရမ္းကို ဆိုးရြားလြန္းေနတာပါ။ နည္းပညာနဲ႔ ဥပေဒပိုင္းမွာ အတားအဆီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ လူေတြရဲ့ ဓနကို ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ထည့္ဝင္ရင္းႏွီးဖို႔၊ အဲဒီကတဆင့္ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးထဲ စီးဝင္သြားေစဖို႔ အဟန္႔အတားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္” လို႔ အခု ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္ေနၿပီး Vriens and Partners အတြက္ အႀကံေပးလုပ္ေနတဲ့ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက ေျပာတာကို ေအးရွားတိုင္းမ္ အြန္လိုင္း သတင္းက ေရးသားပါတယ္။
အမွန္တကယ္လည္း ေငြေတြဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စနစ္တက် ခြဲေဝအသုံးျပဳေနတာထက္ ဦးတည္ရာမဲ့ ဝရုန္းသုန္းကား ေရြ႕ေနၾကတာပါ။ ကားဆိုလည္းကားမို႔လို႔၊ အိမ္ၿခံေျမဆိုလည္း အိမ္ၿခံေျမမို႔လို႔ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ေနၾကတာဟာ ျမန္မာ့ေစ်းကြက္ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈလို ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မွာလည္း ေရနံ၊ ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းရတာေတြ၊ စြမ္းအင္ထုတ္လုပ္ေရး စီမံကိန္းေတြကရတဲ့ ဝင္ေငြေတြဟာ အထိန္းအသိမ္းညံ့ဖ်င္းတာ၊ အေပ်ာက္႐ိုက္တာနဲ႔ စစ္အသုံးစရိတ္ အဆမတန္သုံးတာေၾကာင့္ သဲထဲေရသြန္သလို အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက “ျပည္တြင္းရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ”က ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမူဝါဒနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ အစိုးရအသုံးစရိတ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ သုံးစြဲတာအျပင္ ကုန္ပစၥည္း သို႔မဟုတ္ ဝန္ေဆာင္မႈ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ (အထူးသျဖင့္ အေသးစားနဲ႔ အလတ္စား လုပ္ငန္းေတြ) ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ႏိုင္ေရးအတြက္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ ဥပေဒေတြ ျပင္တန္ျပင္၊ ဖ်က္တန္ဖ်က္ၿပီး အရင္းအႏွီးေတြ လြယ္ကူစြာ ရႏိုင္ေရး၊ လုပ္ငန္းေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လည္ပတ္ႏိုင္ေရး အကူအညီေတြ ေပးသင့္ပါတယ္။ သူက “ဂ်ီဒီပီတက္သြားဖို႔ မဟုတ္တာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို အားေပးပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူေတြ ဝင္လာတာထက္ကို ေရရွည္မွာ ပိုအေရးပါပါတယ္” တဲ့။
ဒီလို ျပည္တြင္းရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြနဲ႔ ေစ်းကြက္ကို ျပင္ဆင္ေနရာခ်ဖို႔၊ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဝင္ေရာက္လာႏိုင္ဖို႔ မူဝါဒနဲ႔ ဥပေဒ ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျဖစ္ထြန္းလာမွာေတြကို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မယ့္သူေတြ ေမြးထုတ္ေရး၊ တနည္း လူ႔အရင္းအႏွီးဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ စိန္ေခၚမႈကလည္း လတ္တေလာကို ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ မလႊဲသာတာကေတာ့ ဒီကိစၥေျဖရွင္းဖို႔ ႏိုင္ငံျခား အႀကံေပးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရာကိစၥရပ္ေတြအတြက္ ေဒၚလာ မီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ၾကရဦးမယ္ဆိုတာပါပဲ။
တိုင္းျပည္မွာ
လမ္း၊ တံတား၊ ရထား၊ ေရ၊ မီး နဲ႔ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး အစရွိတဲ့
အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြ အေရးေပၚတည္ေဆာက္ရန္ လိုေနပါတယ္။ (ဓာတ္ပုံ- Reuters)
ဒါဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္အစိုးရရဲ့ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မလုံေလာက္ေသးေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာက်ပ္ ေငြလဲႏႈန္းစနစ္ ျပဳျပင္တာ၊ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒ၊ အလုပ္သမားဥပေဒ ေရးဆြဲျပဌာန္းတာဟာ ဩဘာေပးစရာေတြပါ။ ဒါေတြေလာက္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေငြအလုံးအရင္းနဲ႔ ထုတ္ေခ်းမယ့္ သူေတြဆီက ယံုၾကည္မႈ ခ်က္ခ်င္းႀကီးရဖို႔ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ လတ္တေလာရလဒ္ေတြက သက္ေသျပေနပါၿပီ။
သမၼတရဲ့ စီးပြားေရးအႀကံေပး႐ုံးနဲ႔ နီးစပ္သူေတြအဆိုအရ ႏိုင္ငံျခားအရန္ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈ ဘီလီယံ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ (တနည္း ႏိုင္ငံသားတဦး ေဒၚလာ ၁၃၀ စီ ပိုင္တဲ့) ျမန္မာအစိုးရဟာ ကမာၻ႔ဘဏ္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေငြေၾကးရံပံုေငြ အဖြဲ႔ (IMF) နဲ႔ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္ (ADB) တို႔လို ေငြေခ်းမယ့္သူေတြရယ္၊ တျခားႏိုင္ငံျခား အစိုးရေတြဆီက အကူအညီေတြရယ္နဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ အေရးေပၚလိုအပ္ေနတဲ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ ေရ၊ မီး၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး အစရွိတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ဦးစားေပး လ်ာထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ျမင္သာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အမ်ားစုကို လႊတ္ေပးတာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) အမတ္ေတြကို လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္ခြင့္ျပဳတာ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ အပစ္ရပ္ေရး စကားေျပာတာေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကးအဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ ဩဇာရွိတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပသမဂၢတို႔က ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔ေရးေတြကို (အကန္႔အသတ္နဲ႔) ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေငြေခ်းဖို႔ဆုံးျဖတ္ေရးဟာ တျခားအခ်က္ေတြေပၚလည္း မူတည္ပါေသးတယ္။ ADB ကေတာ့ ထုတ္လုပ္ေရးက႑ ျမင့္တက္လာၿပီး ေစ်းကြက္ထဲမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈတိုးလာဖို႔၊ ေငြေဖာင္းပြမႈကို ကာကြယ္ဖို႔၊ အစိုးရအသုံးစရိတ္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာ သုံးစြဲဖို႔၊ မလိုအပ္ဘဲ အေႂကြးထပ္မတင္ဖို႔ကို အာ႐ံုစိုက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ား တည္ေဆာက္ေရး၊ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ထုတ္လုပ္ေရးတို႔မွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အႀကီးအက်ယ္လိုေနေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အမ်ားစုဟာ စြမ္းအင္၊ ေရနံနဲ႔ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ တူးေဖာ္ေရး၊ သယံဇာတ တူးေဖာ္ေရးေတြမွာသာမ်ားၿပီး အစိုးရဘဏ္ေတြက ထုတ္ေခ်းတာေတြကလည္း အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ အႀကီးစားစီမံကိန္းေတြ၊ ျပည္တြင္း အလတ္စားနဲ႔ အေသးစား လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္နဲ႔ သယံဇာတ တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ကန္ထ႐ိုက္လုပ္တဲ့ ပုဂၢလိကေတြကိုသာ ေငြအမ်ားစု ထုတ္ေခ်းခဲ့ပါတယ္။
ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီေတြ ဦးစီးတဲ့စီမံကိန္းေတြဟာ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ နည္းပညာ လႊဲေျပာင္းမႈ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းေဖာက္လုပ္ေရး၊ တ႐ုတ္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလို ကိစၥရပ္မ်ားကိုေတာ့ ျမန္မာ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ခ႐ိုနီေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီကန္ထ႐ိုက္ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ကို ႏိုင္ငံေတာ္က က်ခံရပါတယ္။ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာဆို စီမံကိန္းကို စစ္တပ္က လံုၿခဳံေရးပါ ေပးရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပါရဂူဘြဲ႔ယူ က်မ္း မၾကာေသးခင္ကတင္ ေရးၿပီးသြားသူ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိရွိလုပ္ရမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ့ တစိတ္တပိုင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက ျပႆနာလည္း မဟုတ္၊ အေျဖလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
“အေရးအႀကီးဆုံး ျပႆနာတခုက (ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ) ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အသုံးျပဳထည့္ဝင္မယ့္ အရင္းအႏွီးနဲ႔ စုေဆာင္းေငြေတြကို လမ္းညြန္ရာမွာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးစနစ္ဟာ အရမ္းကို ဆိုးရြားလြန္းေနတာပါ။ နည္းပညာနဲ႔ ဥပေဒပိုင္းမွာ အတားအဆီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ လူေတြရဲ့ ဓနကို ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ထည့္ဝင္ရင္းႏွီးဖို႔၊ အဲဒီကတဆင့္ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးထဲ စီးဝင္သြားေစဖို႔ အဟန္႔အတားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္” လို႔ အခု ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္ေနၿပီး Vriens and Partners အတြက္ အႀကံေပးလုပ္ေနတဲ့ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက ေျပာတာကို ေအးရွားတိုင္းမ္ အြန္လိုင္း သတင္းက ေရးသားပါတယ္။
အမွန္တကယ္လည္း ေငြေတြဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စနစ္တက် ခြဲေဝအသုံးျပဳေနတာထက္ ဦးတည္ရာမဲ့ ဝရုန္းသုန္းကား ေရြ႕ေနၾကတာပါ။ ကားဆိုလည္းကားမို႔လို႔၊ အိမ္ၿခံေျမဆိုလည္း အိမ္ၿခံေျမမို႔လို႔ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ေနၾကတာဟာ ျမန္မာ့ေစ်းကြက္ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈလို ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မွာလည္း ေရနံ၊ ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းရတာေတြ၊ စြမ္းအင္ထုတ္လုပ္ေရး စီမံကိန္းေတြကရတဲ့ ဝင္ေငြေတြဟာ အထိန္းအသိမ္းညံ့ဖ်င္းတာ၊ အေပ်ာက္႐ိုက္တာနဲ႔ စစ္အသုံးစရိတ္ အဆမတန္သုံးတာေၾကာင့္ သဲထဲေရသြန္သလို အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဂ်ဲရတ္ဘတ္ဆင္ဂ်ာက “ျပည္တြင္းရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ”က ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမူဝါဒနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ အစိုးရအသုံးစရိတ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ သုံးစြဲတာအျပင္ ကုန္ပစၥည္း သို႔မဟုတ္ ဝန္ေဆာင္မႈ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ (အထူးသျဖင့္ အေသးစားနဲ႔ အလတ္စား လုပ္ငန္းေတြ) ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ႏိုင္ေရးအတြက္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ ဥပေဒေတြ ျပင္တန္ျပင္၊ ဖ်က္တန္ဖ်က္ၿပီး အရင္းအႏွီးေတြ လြယ္ကူစြာ ရႏိုင္ေရး၊ လုပ္ငန္းေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လည္ပတ္ႏိုင္ေရး အကူအညီေတြ ေပးသင့္ပါတယ္။ သူက “ဂ်ီဒီပီတက္သြားဖို႔ မဟုတ္တာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို အားေပးပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူေတြ ဝင္လာတာထက္ကို ေရရွည္မွာ ပိုအေရးပါပါတယ္” တဲ့။
ဒီလို ျပည္တြင္းရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြနဲ႔ ေစ်းကြက္ကို ျပင္ဆင္ေနရာခ်ဖို႔၊ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဝင္ေရာက္လာႏိုင္ဖို႔ မူဝါဒနဲ႔ ဥပေဒ ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျဖစ္ထြန္းလာမွာေတြကို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မယ့္သူေတြ ေမြးထုတ္ေရး၊ တနည္း လူ႔အရင္းအႏွီးဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ စိန္ေခၚမႈကလည္း လတ္တေလာကို ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ မလႊဲသာတာကေတာ့ ဒီကိစၥေျဖရွင္းဖို႔ ႏိုင္ငံျခား အႀကံေပးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရာကိစၥရပ္ေတြအတြက္ ေဒၚလာ မီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ၾကရဦးမယ္ဆိုတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment
စာဖတ္သူမ်ားကြန္မန္.ေပးနုိင္ပါသည္။