အထီးက်န္ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ား

သမီးရယ္ အေျကြေလး ပါရင္ေပးခဲ့ပါ၊ ထမင္းမစား ရေသးလို႔“အသံၾကားရာ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးေရ စိုရႊဲေနသည့္ အဘြားအို တစ္ဦး။ အဖာရာ ျပည့္ေနသည့္ အေပၚထပ္ အေႏြးထည္ႏြမ္းႏြမ္း ဝတ္ဆင္ ထားၿပီး မ်က္လံုးမ်ားက ကြ်န္မ စားေနေသာ ထမင္းမ်ားကိုေငးလို႔ေနသည္။ အသက္ ၇၀ ဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိေသးေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေပၚကအေရးအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ပိုႀကီးေနသည္။ ထိုအဘြားအို၏အမည္သည္ ေဒၚသန္းျဖစ္ေလသည္။

ရွစ္ေယာက္ခန္႔ရွိေသာ မိသားစုေလး သည္ တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ကုန္ေဈး ႏႈန္းမ်ားေၾကာင့္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘြားအိုႏွင့္ ၁၀ ႏွစ္ေအာက္ကေလးငယ္ သံုးေယာက္က ၁ႏွစ္အရြယ္အငယ္ဆံုး ကေလးငယ္ကို ခ်ီပိုးကာ မနက္ဆို လိုက္ လံေတာင္းရမ္းၾကသည္ဟုဆိုေလသည္။ က်န္အရြယ္ေရာက္ မိသားစုဝင္တို႔က ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ပ်ံက်အလုပ္မ်ား လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။ အဘြားသန္းတို႔ မိသားစု ရွစ္ ေယာက္တြင္ အဘြားသန္းတစ္ေယာက္ သာ သံုးတန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ဖူးေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ပညာတတ္ျဖစ္ေလ သည္။

“အဘြားတို႔က ေဒးဒရဲဘက္ကေလ။ မုန္တိုင္းႀကီးက်ၿပီး ရွိတာေလးေတြအကုန္ ကုန္ေတာ့ လုပ္စားရေအာင္ ရန္ကုန္တက္ လာၾကတာ။ တစ္ေယာက္မွလည္း စာ မတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ တဲထိုးၿပီး ေတာင္းစား ရတာေပါ့။ ခုေတာ့ ေျမးေတြပါေတာင္းၾက တယ္”ဟု အဘြားသန္းက သူတို႔မိသားစု ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ပံုကို ေျပာျပေလ သည္။ အဘြားသန္းတို႔ မိသားစုသည္ နာဂစ္ မျဖစ္မီ ေဒးဒရဲရွိ လယ္ေျမမ်ားတြင္ လယ္ စိုက္၊ ေကာက္ရိတ္စသည့္ အလုပ္မ်ား လုပ္ ကိုင္ရင္း အသက္ရွင္ ရပ္တည္ၾကသည္။နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အိမ္ႏွင့္လယ္ေျမမ်ား ပ်က္စီးသြားခဲ့ေသာအခါ အျခားမိသားစု မ်ားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ “အဲဒီတုန္းက ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလိုက္ေသးတယ္။ေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ေလးယူေပါ့။ လယ္ေတြကလည္း အကုန္ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရွိတာ ေလးေရာင္းၿပီး အရဲစြန္႔ခဲ့ၾကတာ။ ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္စားရမွန္းမသိဘူး။ ကိုယ့္အရြယ္နဲ႔က ဘာမွလုပ္စားလို႔မရ ေတာ့ ကေလးငယ္ေတြေခၚၿပီး သြားရာက ဒီလိုဘဝျဖစ္တာပဲ”ဟု မိသားစု၏ ကုန္က် စရိတ္မ်ားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီ ရွာေဖြေနရဆဲျဖစ္ေသာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ရွိအဘြားသန္းကဆိုသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ယခုတစ္ေလာအဆက္ မျပတ္ မိုးရြာလ်က္ရွိရာ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းလိုလို ၏ လမ္းမ်ားေရႀကီးကာ သြားလာရ ခက္ခဲ ေနတတ္သည္။ မိုးသဲသဲမဲမဲရြာၿပီဆိုလွ်င္ မိုးကာ၊ ထီးစသည္တို႔ႏွင့္ပင္ မလံုေလာက္ တတ္ဘဲ မိုးခို၍ ေနၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္ မ်ိဳးတြင္ အဘြားသန္းႏွင့္ ေျမး တစ္စုတို႔က မိုးေရထဲလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ “အခ်ိန္ရွိတုန္းေလးလုပ္စားရတာ မိုး ရြာတယ္၊ ေနပူတယ္မေရွာင္ႏိုင္ေပါင္။ အ ရမ္းသည္းရင္ေတာ့ ခိုေနတာေပါ့။ ကိုယ့္အလုပ္က ဥတုသံုးပါးအေၾကာင္းျပေနလို႔ ငတ္မွာေပါ့”ဟု ႐ိုးသားစြာ ေျပာျပေလ သည္။ အဘြားသန္းကဲ့သို႔ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္လံေတာင္းရမ္း ကာေနထိုင္ေသာ အဘြားအိုတစ္ဦးက လည္း “ေတာင္းရတယ္ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ က အရမ္း႐ိုင္းၾကတယ္။ ေရေႏြးပူနဲ႔ ပက္ တယ္၊ အရက္နဲ႔ပက္ၾကတယ္”ဟု သူတို႔ ဘဝ၏ ပင္ပန္းခက္ခဲပံုကို ေျပာျပသည္။ ထိုအဘြားက ဆက္ၿပီး“သူမ်ားက ဘိုးဘြားရိပ္သာ သြားေနလို႔ရတယ္ ေျပာ လို႔ ပိုက္ဆံေလးစုၿပီးသြားတယ္ သူတို႔က ေထာက္ခံမယ့္လူရွိမွ ေနလို႔ရမယ္ဆိုၿပီး ႏွင္လႊတ္တယ္။ စကားေျပာလည္း ႐ိုင္း တယ္။ အားကိုးရမယ့္သူမရွိလို႔ ေတာင္း စားတာေပါ့။ ဘယ္သူေတာင္းခ်င္မလဲ။ စာလည္း မတတ္ဘူး”ဟု မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။

ကြ်န္မက ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာေနခ်င္ လား လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဟုဆိုေသာအခါ ထို အဘြားက “တစ္သက္လံုး မပူပင္ရဘဲ ေန ရမယ္ဆိုရင္ေနခ်င္တယ္။ ရွိတာေတြသူမ်ား ေပးခဲ့ၿပီး လိုက္ခဲ့မယ္”ဟု ဆိုသည္။ ထို အဘြားအတြက္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ရွာေဖြခဲ့ ေသာ္လည္း အေယာက္ ၁၀ဝ ေက်ာ္ခန္႔ စာရင္းေပးထားသည့္အတြက္ကြ်န္မလည္းစာရင္းေပးကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဘိုးဘြားရိပ္သာတိုင္းလိုလို ျပည့္ႏွက္ေနေလၿပီ။ ထိုအဘြားႏွင့္ဆံုတိုင္း“စာရင္းေပး ထားတယ္အဘြားေရ။ အလွည့္ေရာက္ရင္ အတူတူသြားၾကမယ္”ဆိုသည့္ စကားႏွင့္ ပဲ ကြ်န္မႏွစ္သိမ့္ရေလသည္။ ႏွလံုးေရာဂါ ႏွင့္ေသြးတိုးေရာဂါရွိသည့္ ထိုအဘြား အ တြက္ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သည့္ ခြန္အားေလး ႏွင့္ ေဆးမ်ား၊ ေငြမ်ားေထာက္ပံ့ရေလ သည္။ ထိုသို႔ေသာ ေထာက္ပံ့မႈမ်ားလိုအပ္ ေနသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၏ လမ္းမထက္တြင္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ “ကယ္ပါ၊ ယူပါ” တစာစာေအာ္ဟစ္ မေနေသာ္လည္း ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ေမတၲာ တရားတို႔လႊမ္းၿခံဳထားသည့္ အရိပ္တစ္ခုကို အျပင္းအထန္ေတာင့္တေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ သည္။

“သူမ်ားလုပ္မွာပါ” ဆိုသည့္ အေတြးႏွင့္ရပ္ၾကည့္သူမ်ားရွိသလို “ဘယ္ လိုအခန္းက႑မ်ိဳးကပဲ ျဖစ္ျဖစ္”ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ပါဝင္ ထမ္းရြက္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ မြန္ျမတ္ လွသည့္ စိတ္ထားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကေလ သည္။ “ေတာင္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံ ဆိုတာလည္း ထမင္းေလး စားလိုက္၊ ေဆးေလး ဝယ္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ကုန္တာ၊ ေဆးေတြက လည္းေဈးႀကီးတယ္” ဟု အဘြားသန္းက ဆိုသည္။

ထိိုသို႔ေတာင္းရမ္းေသာအခါ ရဲဖမ္း သည့္အခ်ိန္ဆိုထြက္ေျပးရၿပီး ဖမ္းမိသြားရင္ ေတာ့ အခ်ိဳ႕ရဲမ်ားက ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ေသာ္ လည္း အခ်ိဳ႕ရဲမ်ားက ေငြအခ်ိဳ႕ေပးကာ ေနာက္မလုပ္ရန္ေျပာဆိုကာ ျပန္လႊတ္ေပး တတ္ေၾကာင္း အဘြားသန္းကေျပာျပသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မသိမသာႏွင့္ တိုးပြား လာသည့္ ျပႆနာမ်ားထဲ၌ လမ္းတကာ တြင္လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းေနထိုင္ၾကေသာ လူဦးေရသည္လည္း တစ္ေန႔တျခားတိုးပြား လာေနသည္။ ေခတ္မီေသာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဆီသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ထိုသူတို႔၏ အခန္းက႑ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုအပ္ေလသည္။

ထိုသို႔ႏြံထဲနစ္ဝင္ေနေသာ လွည္းဘီး ႀကီးကို ဆြဲတင္ၾကေသာအခါ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု၏ ဆြဲတင္ျခင္းကို ေစာင့္ဆိုင္းမေနၾကဘဲ မိမိ ႏိုင္သည့္ဘက္ကဝိုင္းဝန္းကူညီတြန္းၾကရန္လည္း လိုေလသည္။

သို႔မွသာ ပန္းတိုင္ ကို ေရာက္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မအေတြးမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနစဥ္ အဘြားသန္းက “သြားမယ္သမီးေရ အဘြားအေၾကာင္းလာေျပာရင္ မကုန္ဘူး၊ အခ်ိန္ရွိတုန္းလိုက္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္၊ ညအတြက္ ဆန္ဝယ္ဖို႔ ေငြမျပည့္ေသးဘူး” ဟုဆိုကာ ေျမးေလးမ်ားလက္ဆြဲၿပီး မိုးေရ ထဲထြက္သြားၾကေလသည္။

အဘြားသန္းတို႔ေျမးတစ္သိုက္ သြား ရာသို႔ေငးရင္း ကြ်န္မႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးေသာ အဘြားတစ္ဦးေျပာျပသည့္ “ဒီလိုပဲ ဟိုက ေခၚႏိုးႏိုး ဒီကေခၚႏိုးႏိုးနဲ႔ ရွိတာေလးထုပ္ ၿပီး ေမွ်ာ္ရတဲ့ဘဝနဲ႔ပဲ ေသမယ္ထင္ပါတယ္၊ မေသခင္ေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးေတာ့ ေနဖူးခ်င္တယ္”ဆိုသည့္စကားကို ျပန္ လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။ ေနဝင္ရာအရပ္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕သြားေန ရၿပီျဖစ္ေသာ ထိုသူတို႔၏ တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔ ေနသည့္ လက္မ်ားသည္ စာနာနားလည္မႈ ႏွင့္ တြဲကူမည့္၊ ဆြဲေခၚမည့္လက္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကရင္း ခရီးဆက္ေနၾကသည့္ အထီးက်န္ခရီးသည္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သည္။

ေမတၱာငတ္မြတ္လို့ ေသဆံုးေနရသူေတြ

ဒီေန႔ကမၻာမွာ
အႀကီးအက်ယ္ အဆိုးဝါးဆံုးေရာဂါဟာ
တီဘီလည္းမဟုတ္ဘူး။
အနာႀကီးေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။
ႏွစ္သက္လိုလားသူမရွိတာ
ေမတၱာထားျခင္း ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ျခင္း
ကင္းမဲ့တာ
ေပယ်ာလကန္ အျပဳခံရတာေတြပဲ။
ကိုယ္ကာယေရာဂါေတြကို
သာမန္ေဆးဝါးမ်ားေပးလို႔ရေပမယ့္
အထီးက်န္ျခင္း
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးျခင္း ေဝဒနာကိုေတာ့
ေမတၱာတရားနဲ႔သာ ကုစားႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေန႔ကမၻာမွာ
ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့အတြက္ အသက္ငင္သူေတြ
အေျမာက္အျမားရွိတာမွန္သလို
ေမတၱာအၾကင္နာေလး
နည္းနည္းမွ မခံစားရလို႔
ေသဆံုးၾကမယ့္လူေတြကလည္း
ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

မာသာထရီဇာ

ခင္ႏွင္းၾကည္သာ